Więc cóż, handel. Odwieczne zajęcie ludzi. Kiedy tylko okazało się, że można mieć czegoś więcej i oddać ową rzecz za coś, czego nie było akurat pod ręką, ludzie oddali się z pasją temu zajęciu. W długiej historii handlu jego obraz był różny. Taki jak warunki, w jakich musiał się odbywać.
Tym samym mianem jak pamiętamy, zwali się wikingowie, którzy nie zawsze byli zbójami i wędrowni sprzedawcy drewna na łuki i zarazem kowale obrabiający złoto.
Kiedyś mieniali towary, dziś sprzedaż towarów do UE zaprząta mnóstwo mądrych głów.
Dawniej kupiec był człowiekiem wielozadaniowym. Oprócz tego, że musiał radzić sobie w pojedynkę z przeciwnościami losu, musiał być myśliwym na co dzień, kiedy przemierzał porośnięte pradawną puszczą tereny. Bywał też wojownikiem. Pewnie nie za często, bo uprawiając ten zawód, trzeba być otwartym do ludzi i mieć pacyfistyczne podejście do życia. Jednak na kupca czyhały niespodzianki po drodze. I w każdej z napotkanych po drodze osad. Z tego powodu poręczny topór i nóż, którym można przebić człowieka na wylot, był tak ważnym wyposażeniem każdego wędrowca.
Zatem zachodząc do wioski schowanej w leśnej głuszy, mógł się spodziewać wszystkiego. I tego, że go przyjmą z otwartymi ramionami, ale także mogli puścić za nim psy lub – co gorsza – wojowników z łukami. I ścigać przez lasy i góry do granicy zajmowanego terytorium.
Dzięki temu, że był przygotowany na takie wypadki, udawało mu się przeżyć i z powodzeniem wymieniać towary, które nosił ze sobą. Jeśli an dodatek miał w rekach rzemiosło związane z technologią obróbki metali, był naprawdę kimś pożądanym i wyczekiwanym. Nie każdy potrafił stopić złoto i obrobić je tak, żeby można było zrobić z niego ozdoby.
Chcąc zarobić na handlu, był zarazem wytwórca. Kowal złotnik musiał mieć wypracowana technika pracy przystosowana do wędrownego stylu życia. Kowal jubiler, chcąc zyskać inne towary, na które był popyt gdzie indziej, obrabiał złoto i kusił ozdobami kobiecymi i męskimi.
Kuł więc złoto na specjalnie do tego wypolerowanych kamieniach.
